Als je aan pijlstaartroggen denkt, flitsen er twee beelden door je brein. Aan de ene kant zie je dieren voor je die met hun diamantvormige lichamen majestueus over de oceaanvloer fladderen. Anderzijds moet je direct denken aan Steve Irwin alias The Crocodile Hunter die ongelukkigerwijs door een pijlstaartrog vol in zijn bloedpomp werd getroffen. De pijlstaartrog is namelijk uitgerust met een scherpe gifstekel die aan het staarteinde is ingeplant. Dit wapen tovert hij overigens maar zelden tevoorschijn. Roggen zijn geen agressieve zeedieren. Ze halen alleen maar uit als ze in het nauw worden gedreven. De pijlstaartrog die Irwin doodde, zag klaarblijkelijk geen andere uitweg dan zijn ultieme wapen te trekken om aan de Australiër te ontkomen.
Het was een gladde pijlstaartrog die Irwin naar de eeuwige jachtvelden stuurde. Deze beesten zwemmen rond in de wateren van het zuidelijke halfrond. Zijn neefje, de Amerikaanse pijlstaartrog, zoekt het wat noordelijker en is ook in de Caribische Zee waar te nemen. De onderzijde van het dier is wit, de bovenzijde bruin. De perfecte kleurencombinatie om succesvol te kunnen overleven op de oceaanbodem. Dat is de plek waar hij zijn kostje bij elkaar scharrelt. Op het menu van de Amerikaanse pijlstaartrog staan wormen, kreeftjes en krabjes. Deze dieren verstoppen zich doorgaans in de zandlaag van oceaanvloer. Maar de Amerikaanse pijlstaartrog heeft de beschikking over een heel arsenaal aan detectiemiddelen om deze prooidieren kinderlijk eenvoudig op te sporen!
Hij ruikt ze! Hij voelt ze! En hij ziet ze op de radar!
Het beest is uitgerust met een uitmuntend reukorgaan. Als een bloedhond besnuffelt hij de bodem van de oceaan. De Amerikaanse pijlstaartrog heeft daarnaast een zijlijnzintuig waarmee hij de kleinste trillingen kan waarnemen. Als klap op de vuurpijl zijn ze in staat om het elektrische veld van prooidieren waar te nemen. Hiermee kunnen roggen onzichtbare prooien zichtbaar maken. Beesten die zich onzichtbaar waanden door goede camouflage of verstopping komen alsnog in het vizier. Als een prooidier eenmaal op de radar is gekomen van de rog hanteert hij twee methodes om het slachtoffer uit te graven. Enerzijds door met zijn vinnen te wapperen en anderzijds door water via zijn bek op het zand te blazen als een hogedrukspuit.
De Amerikaanse pijlstaartrog is niet altijd jager, soms is hij prooi. Zo kunnen haaien roggenvlees culinair prima waarderen. Evenals roggen behoren haaien tot kraakbeenvissen en heeft de evolutie deze toppredatoren uitgerust met ultieme opsporingsmiddelen. Om uit het zicht te blijven van rovers verstopt de Amerikaanse pijlstaartrog zich in de zanderige oceaanbodem waarbij alleen zijn ogen nog boven het zand uitpriemen. Echter, om uit de vlijmscherpe ivoren wachters van haaien te blijven, zal dat derhalve weinig soelaas bieden.
Niet alleen predatoren zijn in de Amerikaanse pijlstaartrog geïnteresseerd, ook voedselopportunisten. Als de rog zich een weg door de oceaanbodem bulldozert, schieten verstoorde vissen alle kanten op. Dit wekt de aandacht van andere voedselzoekers. Zowel in de lucht als in het water. Aalscholvers die een Amerikaanse pijlstaartrog spotten, duiken hem direct achterna om hem vervolgens zwemmend te volgen. Op deze manier proberen ze vluchtende zeediertjes te verschalken. Ook baarzen en lipvissen zwemmen in de slipstream mee en doen zich toegoed aan de wegschietende visjes.
