Autorijden kan gevaarlijk zijn!
Als je met een vaartje van 100 kilometer per uur frontaal op een boom klapt, mag je hopen dat je je gordel om hebt gedaan. Het voertuig staat namelijk direct stil, maar de bestuurder niet. Een niet-vastgegespte chauffeur wordt als een menselijke raket gelanceerd, boort zich door de voorruit heen en komt uiteindelijk tientallen meters verderop tot stilstand. Vaak komt het leven dan ook tot stilstand. Door het dragen van een autogordel worden de overlevingskansen aanzienlijk vergroot. Als de auto dan ook nog eens is uitgerust met airbags heb je nog meer kans om een zware crash te overleven.
Plofzakken moeten op het juiste moment ploffen, derhalve worden ze op een ingenieuze manier aangestuurd. Het mag namelijk niet zo zijn dat bij het lichtjes aanraken van de stoeprand, de botsballon zich al met lucht vult. Dat kan tot levensgevaarlijke situaties leiden. Tegenwoordig zijn auto’s echter rijdende computers met een enorm rekenvermogen waarbij sensoren doorlopend data verzamelen. Uiteindelijk moet het airbagsysteem op basis van deze informatiebrij wel of niet geactiveerd worden.
Ook in de natuur vinden regelmatig catastrofale botsingen plaats. Zo kunnen vogels geen glas waarnemen en vliegen dus met hoge snelheden tegen ramen aan. Als zij geluk hebben, breken ze hierbij hun nek en zijn direct dood. Diegene die zwaargewond of sterk versuft ter aarde storten, wachten een ongewisse toekomst. Patrouillerende katten zorgen vaak voor de verlossing. Vogels kunnen zich bij botsingen dus niet beroepen op veiligheidsgordels of airbags. Alhoewel.
De bruine gent is zeevogel waarbij de oceaan het jachtterrein is. Er zijn verschillende manieren waarop hij aan zijn vis komt. Vliegende vissen behoren tot het lievelingskostje van de bruine gent. Om aan onderwaterpredatoren te ontsnappen, springen vliegende vissen onder een schuine hoek met grote snelheid uit het oceaanwater om vervolgens tientallen meters te zweven. Tijdens het verblijf in de lucht trekken vliegende vissen echter de aandacht van bovenwaterpredatoren zoals de bruine gent. De vliegende vissen blijven dus uit de kaken van tonijnen, maar belanden in de snavels van bruine genten.
Naast vliegende vissen, is de bruine gent ook geïnteresseerd in vissen die het oceaanwater nimmer verlaten. Deze prooidieren kunnen op verschillende dieptes zitten. Om ze hier te kunnen pakken, maakt de sigaarvormige bruine gent een zogenaamde stootduik. Hierbij laat het beest zich van een hoogte van 30 meter op het water storten om vervolgens door te schieten naar grote dieptes. Daar grijpt hij vliegensvlug een vis en zwemt dan weer terug naar het wateroppervlakte. Bij de klap op het water komen enorme krachten vrij waarbij de meeste vogelsoorten volledig uit elkaar zouden spatten. De bruine gent echter niet. Dankzij natuurlijke airbags! Het vliegdier bezit onderhuidse luchtzakken die de megaklap van de stootduik op het water kunnen opvangen!
Naast de specifieke jacht op vliegende vissen en het stootduiken, zet de bruine gent nog een andere methode in om aan vissen te komen. Hierbij sluit hij zich wel aan bij dievengilde. Hij steelt namelijk in de lucht de visjes die andere vogels met zich meetorsen.
Bij de bruine gent staat alleen vis op het menu. Nou, toch niet altijd. Soms wordt er ook gevogelte gegeten. Meer specifiek: soortgenoten. De bruine gent kan zich onder bepaalde omstandigheden toeleggen op kalibalisme.
Hoe zit dat?
Om de individuele veiligheid te vergoten, broeden bruine genten in grote kolonies. Hierdoor wordt de kans voor iedere vogel verkleind dat hij ten prooi valt aan predatoren. In de volgepakte kolonies woeden doorlopend gevechten over territoria en potentiële nestplaatsen. Door deze stressvolle situaties giert de adrenaline door de vogels heen, hetgeen kalibalisme op eieren en kuikens triggert!
