Toen Steve Irwin alias The Crocodile Hunter in 2006 door een pijlstaartrog dodelijk in zijn bloedpomp werd getroffen, werd het ook even stil aan de randen van roggenbakken. Roggenbakken die te vinden zijn in vrijwel alle dierentuinen. Normaal gesproken tuimelen kleuters over elkaar heen om met gestrekte armpjes de zwemmende pannenkoeken te kunnen aaien. Maar nu was er kortstondig paniek in de tent en werd het kroost ver weggehouden van de als onderwatervogels fladderende kraakbeenvissen. Alle roggensoorten werden pardoes op één hoop geveegd. Namelijk op de hoop van levensgevaarlijke beesten!
Terecht?
Totaal niet!
Roggenknuffelbakken worden namelijk gevuld met voltrekt ongevaarlijke roggensoorten. Zelfs de roggensoort die de Australische filmmaker naar het land der doden verwees, is niet kwaadaardig. Hij is wél in het bezit van een wapen, maar zet dit alleen in als hij wordt aangevallen en geen kans ziet om te ontkomen. Want dat doet hij het liefst: conflicten vermijden. Maar als het niet anders kan krult hij zijn lange staart omhoog en probeert de scherpe, giftige stekelpunt in zijn belager te prikken. Bij de populaire tv-persoonlijk van Down Under voelde de pijlstaartrog zich klaarblijkelijk ingesloten en ging pardoes tot de aanval over.
Met één roggensoort moet je overigens je basin niet vullen: sidderroggen. Deze jongens zijn in staat om een stroomstoot van 220 volt af te geven met een vermogen van meer dan 1000 watt. Op dat moment wil je uiteraard geen aaiende kinderhandjes in het water hebben.
Caribische stekelroggen daarentegen kunnen met een gerust hart losgelaten worden in een roggenbak. Zoals de naam al doet vermoeden is deze roggensoort in het bezit van een stekel. Geen gevaarlijke stekel op zijn staartpunt, maar heel veel kleine stekeltjes op zijn rug en staart. Hierdoor voelt de huid van de Caribische stekelrog ruw aan. Zoals grof schuurpapier.
Alle diersoorten hebben een ingebakken angst voor mensen. Echter sommige dieren zijn heel nieuwsgierig. Bij hen wint nieuwsgierigheid het van bangheid. Dit fenomeen zie je ook terug in roggenbakken. Vanaf het moment dat de handjes te water gaan, zetten de Caribische stekelroggen koers richting het gespartel om polshoogte te nemen. Maar daarnaast is er ook nog een andere reden waarom stekelroggen zich zo gewillig door mensenklauwtjes laten aanraken. Roggen schuren hun huid namelijk graag aan stenen of rotsen. Dat doen ze om zichzelf schoon te houden. Waarschijnlijk ervaren Caribische stekelroggen het geaai van mensen aan de rand van roggenbakken ook als nuttig en prettig geschuur!
