Zeepaardjes.
De levende schaakstukken van de oceaan!
In tegenstelling tot hun collega’s van het schaakbord hoeven zeepaardjes weinig paardensprongen te maken om hun doel schaakmat te zetten. Zeepaardje zijn namelijk passieve jagers. Ze verroeren geen vin. Prooien bewegen zich onbewust in de richting van de muilen van zeepaardjes. Slachtoffers realiseren zich niet of te laat dat ze in de gevarenzone terecht zijn gekomen. Kan op het schaakbord in een gewonnen positie de koning geen kant meer op, onder water is het prooidiertje van het zeepaardje ten dode opgeschreven als hij mat staat. Als hij binnen de aanvalslinie van het markante zeebewonertje komt, wordt hij opgezogen. Garnaaltjes, kreeftjes en plankton zijn hoog begeerde prooidiertjes van het zeepaardje.
Zeepaardjes zijn een van de meest gracieuze en majestueuze vissoorten. Jazeker, zeepaardjes zijn vissen. Wel vissen met een atypisch voorkomen. En atypische gedragingen. De meeste vissoorten hebben min of meer hetzelfde bouwschema. Ze zijn langwerpig, hebben een zijwaarts afgeplat lichaam en een huid die bedekt is met schubben.
Hoe anders is dat bij zeepaardjes.
Voor het design van zeepaardjes zijn de bouwplannen van diverse diersoorten gebruikt. De kop vertoont grote gelijkenis met het hoofd van een paard. De krulstaart lijkt op die van de grijpstaart van een slingeraap. De buidel is van de kangoeroe gekopieerd. De gave van het onafhankelijk bewegen van de ogen werd afgekeken van de kameleon. Van dit reptiel werd nog een eigenschap gebruikt, namelijk het razendsnel van huidskleur kunnen veranderen. Zeepaardjes zijn de toverballen van de onderwaterwereld.
Ruim veertig soorten zeepaardjes zijn beschreven. Daar zitten grote jongens bij, maar ook piepkleine. Zo meet het stekelige zeepaardje van kop tot staart 34 centimeter. Het dwergzeepaardje is 17 keer kleiner en moet het dus met 2 centimeter zien te rooien. Dwergzeepaardjes worden derhalve de zeepony’s van de oceaan genoemd.
Dwergzeepaardjes zijn niet alleen klein, maar ook extreem traag. Sterker nog, het zijn de traagst zwemmende vissen ter wereld. Als deze miniatuurwezentjes vol gas geven wordt een maximale snelheid van 0,09 kilometer per uur aangetikt. Om dat in een context te plaatsen, meer dan 129 kilometer per uur wordt geklokt als zwarte marlijnen het op hun heupen krijgen. Hiermee zijn deze onderwatersnelheidsduivels ruim 1400 keer rapper dan hun collega visje!
Tijdens het ontwerpen van het dwergzeepaardje is de voor vissen zo typische schubbenhuid weggelaten. Het zeepaardje werd uitgerust met een inwendig en uitwendig skelet. Deze manier van bepantsering heeft als voordeel dat dwergzeepaardjes bij niet veel predatoren op het menu staan. Maar ze moeten toch opletten. Tegen de vlijmscherpe, knippende scharen van onderwaterkrabben is zelfs het granaatharde harnas van het dwergzeepaardje niet opgewassen.
Het dwergzeepaardje mag dan weinig bejaagd worden, zelf is het wel een jager. Zoals bovengenoemd, een passieve jager. Door het unieke ontwerp is het dwergzeepaardje dé perfecte passieve jager. Als je de onbetwiste passieve jager wilt zijn, moet je op de eerste plaats bewegingsloos in het water kunnen blijven hangen. Middels het apenstaartje kan het dwergzeepaardje zich ankeren aan alle structuren die met de bodem verbonden zijn zoals koraalformaties en zeegrassen.
Op de tweede plaats moet je wegvallen tegen het decor. Maximale camouflage dus. Dwergzeepaardjes kunnen hun huidkleur aanpassen aan hun omgeving en zo buiten schot blijven van roofdieren én zich in een perfecte positie maneuvreren om zelf roofdier te zijn. Doordat dwergzeepaardjes hun ogen onafhankelijk van elkaar kunnen bewegen, kunnen ze bovendien hun omgeving goed in de gaten houden; zowel bij het creëren van prooikansen als bij het vroegtijdig detecteren van gevaar.
Het vermogen om als een kameleon van kleur te kunnen verschieten wordt niet alleen ingezet om te jagen en zelf niet bejaagd te worden. Het speelt ook een belangrijke rol in het amoureuze bestaan van dwergzeepaardjes. Dwergzeepaardjes bezitten een uniek liefdesleven waarbij het mannetje zwanger wordt!
Het mannetje en het vrouwtje blijven elkaar het hele leven trouw. Iedere ochtend wordt hun hechte verbintenis bekrachtigd door een unieke dans; de zeepaardjesdans. De dwergzeepaardjes dartelen dan sierlijk om elkaar heen waarbij ze hevig trillen en constant van kleur veranderen. Tijdens de paringsdans gaan pas echt alle registers open, er openbaart zich dan een dansvoorstelling waar menig choreograaf zijn vingers bij aflikt.
Bij zeepaardjes vindt de bevruchting plaats in het mannetje; hij bezit daartoe een broedbuidel. Tijdens de innige omhelzing tussen de beide sexen brengt het vrouwtje haar eicellen in de broedbuidel waar ze direct bevrucht worden door het zaad van het mannetje. Nadat de draagtijd volbracht is, perst het mannetje de babydwergzeepaardjes met schokkende salvo’s uit zijn broedbuidel. Deze weeën houden net zolang aan totdat al het jonge grut in het oceaanwater terecht is gekomen. Dwergzeepaardjes zijn al piepklein. Babydwergzeepaardjes zijn nog veel kleiner. Ze nemen minuscule proporties aan. Amper nog voor het menselijke oog waarneembaar!
