‘Zwemmen er hier haaien?’, vraagt menig toerist zich hardop af voordat hij met zijn voetjes het water durft te betreden van de Caribische Zee.
Veel mensen zijn namelijk als de dood voor haaien. Steven Spielberg’s ‘Jaws’ legde de basis voor deze collectieve angst voor de toproofvissen van de oceaan. De haaien die de Caribische Zee bevolken doen de mens echter geen vlieg kwaad. Daar hoef je niet bevreesd voor te zijn. De kans dat een witte haai, de meest gevreesde haaiensoort, zijn licht gaat opsteken vóór de parelwitte Caribische stranden is verwaarloosbaar klein.
Als je de Caribische Zee inrent hoef je dus niet te kijken of je een haaienvin boven het wateroppervlak ziet uitsteken. Daarentegen kun je je beter focussen op waar je je voeten plaatst. Het gevaar zit hem namelijk niet in de waterkolom maar op de bodem van de oceaan. Met een beetje pech trap je op een gevlekte schorpioenvis.
De gevlekte schorpioenvis!
Een zeebewoner die overigens in geen velden of wegen lijkt op een schorpioen. Ze hebben wel iets met elkaar gemeen. Het feit dat ze giftig zijn. Zeer giftig.
Heeft een schorpioen de beschikking over slechts één gifstekel die pontificaal op zijn staartpunt is gepositioneerd, de gevlekte schorpioenvis daarentegen kan kiezen uit een dozijn rugvinnen die uitgerust zijn met vlijmscherpe stekels. Ieder van deze stekels is tot de nok toe gevuld met gif. De gevlekte schorpioenvis is een van de meest giftige diersoorten van de Caribische Zee. Het gif wordt niet gebruikt in zijn rol als jager, maar wel als bejaagde. Ter zelfverdediging dus.
De gevlekte schorpioenvis is een bodemvis die zeer hoge ogen zou gooien bij een ‘wie heeft de beste camouflage van de oceaan’ verkiezing. Ze kunnen namelijk van alles nabootsen zoals koraal, steen en rots en algen. Ze zijn daar feitelijk niet van te onderscheiden. De vlezige pluimen die zijn ogen bedekken doet de vis denken aan een oude knorrige man. Maar het is geen knorrige man. Het zijn rovers die uit een hinderlaag opereren. Ze liggen langdurig bewegingsloos op de oceaanvloer en wachten op hun kans. De borstvinnen zijn zo geëvolueerd dat ze zelfs over de zeebodem kunnen wandelen.
Als een nietsvermoedend visje voorbij komt zwemmen, opent de gevlekte schorpioenvis bliksemsnel zijn muil waardoor er een enorm vacuüm in zijn mondholte ontstaat. Dit vacuüm zorgt voor een gigantische zuigkracht waardoor het slachtoffervisje reddeloos naar binnen wordt gezogen. Dit hele proces voltrekt zich binnen 15 milliseconden!
Over het algemeen gaat de gevlekte schorpioenvis helemaal op in zijn natuurlijke omgeving, maar zijn borstvinnen zijn letterlijk van een onderscheidend karakter. Bij de beschildering van deze vinnen zijn werkelijk fantastische kleuren gebruikt. Bij de basis van de borstvinnen heeft de schepper op een zwarte achtergrond witte stipjes geplaatst. Aan dit feit heeft het beest zijn naam te danken. We worden overigens alleen maar getuige van deze meesterlijke creatie als het visje zich bedreigd voelt of aan het zwemmen is. Pas dan openbaren zich de prachtig gekleurde borstvinnen.
Mocht je onverhoopt op een gevlekte schorpioenvis gaan staan, ga je niet echt een fijne tijd tegemoet. Het is nogal een pijnlijke affaire. Uiteraard moeten de eventueel afgebroken prikkertjes uit de huid verwijderd worden. Gelukkig is het gif thermolabiel: door warmte wordt het nare goedje geneutraliseerd. Dus razendsnel het onfortuinlijke ledemaat in een bak met heet water onderdompelen is het beste medicijn!
