Ze vreten alles op wat voor hun muilen terechtkomt en een hartslag heeft. Maakt niet uit hoe groot. En ze vreten veel. Heel veel. Met het grootste gemak rekken ze hun magen met een factor dertig op, om maar te kunnen blijven laden. Ze schrokken zoveel dat ze er zelfs obese van worden. Als je ze fileert spat het overmatige buikvet je tegemoet. Hun vervette levers staan letterlijk op barsten.
Is dat normaal?
Nee, zo heeft de evolutie het niet bedoeld.
Maar goed, als mensen zich met evolutie gaan bemoeien gaat het fout.
Gruwelijk fout.
We leven nu in een realiteit dat een leger van miljoenen koraalduivels vrijwel alle andere levensvormen in de Atlantische Oceaan aan het liquideren is. De gewone koraalduivel kwam, tot 15 jaar geleden, alleen maar voor in de Grote Oceaan, Indische Oceaan én in aquaria over de hele wereld. Totdat een paar aquarianen, die hun hobby zat waren, besloten om hun koraalduivels niet door de plee te spoelen, maar te dumpen in de Atlantische Oceaan. Een beslissing met catastrofale gevolgen. In de laatst genoemde oceaan heeft de koraalduivel namelijk geen natuurlijke vijanden. Zit niemand hem op zijn hielen.
De rifbewoners van de Atlantische Oceaan voeren al miljoenen jaren een kat en muis spel met elkaar. Het is eten of gegeten worden. Ze weten precies wie ze moeten vrezen en voor wie ze niet bevreesd hoeven te zijn. Dat zit in hun genen ingebakken. Maar de koraalduivel kennen ze niet. Ze staan totaal onbevangen tegenover deze nieuwkomer.
Ze denken dat ze getrakteerd worden op een fraaie welkomsseremonie du moment een koraalduivel als een onderwaterpauw zijn betoverende op veren gelijkende borstvinnen toont. Waarderend staan toekijken is echter het laatste wat je moet doen als je oog in oog komt met een koraalduivel. Want het is geen kennismakingsritueel wat hij aan het opvoeren is. Het is een drijfjacht die zijn weerga niet kent waarbij het slachtoffer in de hoek wordt gedreven en geen kant meer op kan behalve in de opengesperde muil van de koraalduivel.
Normaal gesproken moeten carnivoren heel veel moeite doen om hun dagelijkse kostje bij elkaar te sprokkelen. Die inspanning is voor de koraalduivel geheel weggevallen in zijn nieuwe leefomgeving. Niemand is bang en niemand slaat op de vlucht. Met als gevolg dat hij als een stofzuiger al die naïevelingen kan opzuigen. Hem niet uitmakend in welke levensfase de prooien zich bevinden. Jong of oud. Alles wordt weggevaagd. Koraalduivels worden er moddervet van.
Naast het feit dat koraalduivels amper gepredeerd worden in de Atlantische Oceaan, berust hun ongekende ‘succes’ op drie pijlers: ze kunnen heel snel groeien, ze zijn heel vroeg geslachtsrijp en ze kunnen het hele jaar door voor nageslacht zorgen. Een enkele koraalduivel kan jaarlijks meer dan twee miljoen eitjes fabriceren. Fabriceren is hier een juist gekozen werkwoord. Koraalduivels zijn namelijk de ultieme eitjes-leg-fabrieken!
Wat nu?
Alle koraalduivels wegvangen op plekken waar ze van nature niet voorkomen?
Onbegonnen werk!
Ze zijn al met te veel en houden zich, zoals de naam al doet vermoeden, op in het koraalrif. Het koraalrif is een zeer broos en fragiel ecosysteem waar je niet even met een sleepnet overheen trekt om ongewenste gasten weg te vangen. Koraalduivels moeten dus een voor een met de hand aan het water ontnomen worden. Nou, liever niet met de hand. Dan loopt je het risico dat je een prikje krijgt van een van zijn stekels. Dat gifprikje kan versterkende gevolgen hebben. Namelijk de dood.
Om het toch niet helemaal uit de hand te laten lopen, worden koraalduivels massaal geharpoeneerd; er is tegenwoordig een hele koraalduivelvangindustrie ontstaan. De nieuwste ster aan het firmament is een heuse op afstand bestuurbare robot die koraalduivels vangt. Het leeuwendeel van de vissoorten zal hard wegzwemmen als een robot voor hun neus opduikt.
De koraalduivel niet. Hij is voor de duvel niet bang. En hij is nieuwsgierig. Deze nieuwgierigheid leidt echter zijn dood in. De vangrobot is in het bezit van twee naar voren geschoven sprieten. Op het moment dat de koraalduivel contact maakt met deze voelhoornen gaat er een stroompje lopen waardoor het slachtoffer geparalyseerd wordt. Vervolgens wordt de verlamde koraalduivel in de buik van de robot gezogen.
Tegenwoordig belanden steeds meer gevangen koraalduivels op het bord; ze worden ervaren als delicatessen. Al wordt van de bereider wel het uiterste vakmanschap vereist om zijn koksmes langs de met gif gevulde vlijmscherpe stekels te navigeren om de smakelijke visfilet bloot te leggen!
