Alle dieren zijn eetbaar!
Sommige beesten hebben echter giftige onderdelen die een verwoestende werking hebben na consumptie!
Echter, een vaardig kok zal zijn mes handig langs alle niet-eetbare delen van ieder denkbaar dierenlijkje kunnen manoeuvreren. Overigens is daar soms een langdurige opleiding voor vereist. Een Japanse kogelvisfileerder bijvoorbeeld, heeft eerst decennialang moeten toekijken naar zijn leermeester. Als het mes namelijk de giftige kogelvisklier raakt en een meniscus gifdeeltje abusievelijk op het visvlees terecht komt, zal de latere eter zijn laatste maal beleven. Uiterst giftig en dodelijk dus!
In Nederland is het aantal diersoorten dat we oppeuzelen vrij beperkt. Bij de vaderlandse grootgrutters liggen mootjes rund-, varkens-, kip- en visvlees in hun teflonbehuizingen potentiële kopers aan te staren. Tijdens de feestdagen komt daar bij de poelier nog haas en ree bij. Culinaire avonturiers zijn echter niet meer onder de indruk van deze alledaagse vleessoorten. Zij willen weleens wat anders op hun bord. Wat te denken van waterkonijn of boomkip!
Waterkonijnen zijn geen hangoren die hun leven aan wal hebben verwisseld voor een zwemmend bestaan. Nee, met waterkonijnen worden muskusratten bedoeld. Muskusratten die op hun beurt geen ratten zijn, maar ressorteren onder knaagdieren. Met name Belgische koks zijn uiterst bekwaam om van deze ongewenste dijkdoorbrekers een smakelijk maaltje te maken!
Als de dag op het einde loopt, gaan kippen op stok. De voorloper van de moderne kip leefde in de bossen van Zuidoost-Azië. Men mag aannemen dat dit gevogelte het aan het begin van de nacht ook hogerop zocht, in bomen dus. Toch worden met boomkippen geen oerkippen bedoeld, maar groene leguanen. Groene leguanen foerageren in bomen. Het groene leguanenvlees is heel bijzonder. Het oog neemt rood vlees waar en de neus denkt een duidelijke vislucht te herkennen. Als je vervolgens het leguaanfilletje in de hand neemt, voelt het als kip aan. Op het moment als je het tenslotte in de mond schuift, smaakt het naar varken! De menselijke zintuigen worden er hoorndol van!
Maar is het eigenlijk wel verantwoord om muskusratten en boomkippen op te eten? Muskusratten worden gezien als schadedieren. Als ze de kans krijgen, transformeren ze dijken tot gatenkazen met alle risico’s van dien. Ieder jaar worden er derhalve tienduizenden exemplaren weggevangen. Het leeuwendeel van de muskusratkadavers verdwijnt in de verbrandingsoven. Doodzonde natuurlijk: het vlees heeft een superieure smaak. Je kunt ze beter in een bakoven schuiven!
Het verhaal van de groene leguaan daarentegen kent verschillende kanten. Het verspreidingsgebied van deze hagedissensoort is groot te noemen en beslaat het noorden van Zuid-Amerika, Midden-Amerika en het grootste deel van de Caribische archipel. Helaas is de groene leguaan in bovengenoemde regio’s niet overal endemisch, maar een invasieve diersoort. Puerto Rico is daar een voorbeeld van. Op dit Caribische eiland kwam de groene leguaan oorspronkelijk niet voor. Mensen lieten er een paar exemplaren los in de vrije natuur. Dat deze dieren vervolgens niet stil zijn blijven zitten, blijkt wel uit het feit dat de hedendaagse boomkipfamilie op het eiland meer dan 4 miljoen leden telt. Er leven op Puerto Rico meer groene leguanen dan mensen!
Door het gebrek aan natuurlijke vijanden op Puerto Rico, hebben groene leguanen er een zorgeloos leventje en zijn ze begonnen met het opeten van het hele eiland. Dat wil zeggen: alles wat bloeit. Boomkippen zijn namelijk volledige vegetariërs die het op bomen en planten gemunt hebben. Oók op gewassen die Puerto Ricaanse boeren met bloed, zweet en tranen verbouwen. En dan ontstaat er ergernis! Tegenwoordig wordt er een half leger ingezet om de eieren te vermorzelen en de volwassen exemplaren uit bomen te schieten. Helaas verdwijnen de geschoten boomkippen niet in braadpannen. Puerto Ricanen blieven ze niet: hebben er geen traditie mee!
Hoe anders is de situatie voor groene leguanen waar ze endemisch zijn! Hier ondergaan ze wél predatie van vogels, slangen en andere rovers. Hier kunnen ze niet op hun lauweren rusten, maar moeten ze constant op hun hoede zijn. Oók tijdens het noodzakelijke zonnebaden. Omdat boomkippen koudbloedig zijn, moeten ze een flink deel van de dag vol in de zon om energie te tanken. Vaak doen ze dat in bomen. Dat is niet zonder gevaar: ze lopen dan de kans om door een roofvogel uit de boom geplukt te worden!
Naast de genoemde roofdieren moeten groene leguanen in gebieden waar ze van nature voorkomen, nog een andere predator vrezen: de mens! In tegenstelling tot Puerto Ricanen kunnen zij het leguanenvlees namelijk wél waarderen. Om te vóórkomen dat alle leguanen worden weggevangen, worden de dieren in veel landen zwaar beschermd en mag er alleen maar naar gekeken worden!
