Weekdieren

Een andere naam voor weekdieren is mollusken (Mollusca). Zij vormen een stam van ongewervelde dieren. Weekdieren hebben een week skelet en doorgaans een uitwendig kalkskelet (schelp). Men schat het aantal weekdiersoorten op meer dan 200.000. Van deze 200.000 zijn er reeds 120.000 beschreven. Inmiddels zijn er 50.000 marineweekdieren, 25.000 landweekdieren en 5.000 zoetwaterweekdieren beschreven.

De verscheidenheid en aantal vormen is groot bij weekdieren. De weekdieren zijn onderverdeeld in acht klassen zoals de inktvissen (Cephalopoda), tweekleppigen (Bivalvia) en slakken (Gastropoda). Ondanks het feit dat weekdieren onderling veel verschillen aangaande de vormen en anatomie, hebben ze een aantal kenmerken gemeen: de ontwikkeling van het embryo, de bloedsomloop en de bouw van het zenuwstelsel.

Het leeuwendeel van de weekdieren leeft in het water. Daarvan leeft weer het grootste deel in de zee (zout water). De meeste slakken leven in de zee, een klein deel leeft op het land. Malacologie is de studie die zich bezighoudt met weekdieren.

Het lichaam van weekdieren bestaat uit drie delen: voet, organen en mantel. Weekdieren hebben doorgaans een schelp. Deze schelp is feitelijk een product van de mantel. Op de kieper beschouwd is de mantel een soort huid. Laat onverlet dat de mantel bij de verschillende soorten weekdieren verschillende functies vervuld. De mantelholte bevat kamvormige kieuwen. Deze kieuwen verzorgen de ademhaling. Bij  slakken speelt de mantel een belangrijke rol bij de voortbeweging. Heel veel andere weekdieren verplaatsen zich met de voet. Bij tweekleppigen speelt de mantel een belangrijke rol bij de opname van voedsel.

De schelp wordt bij weekdieren gemaakt door de cellen die aan de buitenzijde van de mantel zitten. Bij de meeste weekdieren bestaat de schelp uit drie lagen: periostracum, kalk en parelmoer.

De schelp van weekdieren is enerzijds hard, maar aan de andere kant ook zeer flexibel. De schelp groeit namelijk gewoon mee als het weekdier groter wordt.