Als je in de Caribische Zee aan het snorkelen of duiken bent, ben je geneigd om alleen maar naar het koraalrif te kijken. Het onderwaterleven dat zich daar afspeelt heeft doorgaans de fraaiste vormen en mooiste kleuren. Dat geldt voor het koraal an sich en alles wat er omheen dwarrelt.
Maar de kustoceaanbodem is helaas niet alleen een woud van koraal, het leeuwendeel bestaat uit zand. Echter, dit is een ook stukje zee waar het barstensvol met leven zit, als je er oog voor hebt. Zo is de pauwbot een van de vissoorten die je er kunt spotten. De pauwbot is een platvis die zijn naam dankt aan het pauwenoogmotief waarmee zijn linkerkant bedrukt is. De rechterkant van het visje is de grondkant en is wit. De pauwbot ziet het levenslicht als rondvis, maar transformeert gaandeweg tot platvis. Bij deze wonderbaarlijke gedaantewisseling springt het feit dat het rechteroog naar de linkerkant van het visje migreert nog het meest in het oog. Dit alles om te kunnen leven vanuit een driedimensionale waterkolom naar de tweedimensionale oceaanvloer.
De pauwbot heeft de mogelijkheid om zijn huidskleur aan te passen waardoor hij optimaal gecamoufleerd is op de bodem van de zee. In het uiterste geval kan hij zich nog bedekken met een zanddekentje door zich in te graven. Hierbij wordt hij letterlijk aan het zicht onttrokken van predatoren. De pauwbot beschouwd zichzelf als ocaanbodemeigenaar van een vijftigtal vierkante meter. Rivaliserende mannetjes kunnen zich maar beter niet in dit territorium wagen. Het pauwbotmannetje is een ware Anton Heyboer die er gemiddeld zes pauwbotvrouwtjes op nahoudt. Deze harem wordt te vuur en te zwaard verdedigd tegen andere hitsige mannetjes.
De pauwbot kan zijn huidskleuren aanpassen aan zijn omgeving. Deze camouflage is uitmuntend gedurende een statische toestand, maar op het moment dat het visje in beweging komt wordt hij kwetsbaar. Dus als de pauwbot zich niet te snel beweegt behoudt hij een bepaalde mate van camouflage. Verder moet het beest goed uit zijn doppen kijken. De twee ogen van de pauwbot lijken op een soort bolradartjes vast te zitten. Radartjes die zenuwachtig in de rondte tollen en zo potentieel gevaar kunnen detecteren. Als de kust veilig is waaiert de pauwbot in een vloeiende beweging over de oceaanbodem heen.
Als je de Caribische Zee aan het verkennen bent en je denkt een pauwbot te spotten, moet je wel goed kijken of je wel echt met een pauwbot te maken hebt. Voor hetzelfde geld heb je namelijk van doen met de Atlantische langarm octopus. Octopussen zijn dieren die zich ook perfect kunnen camoufleren, maar zijn zeer kwetsbaar als zij zich moeten verplaatsen. Predatoren weten dat weekdieren week zijn en dat er niets lekkerder is om daar een smakelijk hapje uit te nemen.
Maar de Atlantische langarm octopus heeft een list bedacht. Als hij in beweging komt bootst hij op een sublieme manier de pauwbot na. Op de eerste plaats neemt hij dezelfde kleuren aan. Vervolgens zwemt hij op precies hetzelfde wijze als de platvis, waarbij de mini-octopus zijn acht armen in de vorm van de pauwbot vouwt. Dit alles om zijn mogelijke belagers een rad voor de ogen te draaien. De Atlantische langarm octopus wil de predatoren doen geloven dat het beest dat zij op de korrel hebben, niet een zacht smakelijk weekdiertje is, maar een graatvolle platvis. Wellicht slaan ze hem dan een keertje over!
